رئال مادرید، یکی از بزرگ ترین باشگاه‌های فوتبال جهان سرانجام دهمین جام قهرمانی خود در لیگ قهرمانان اروپا را هم فتح کرد و به یک وسوسه طولانی پایان داد. کارلو آنچلوتی هم سومین جام قهرمانی این رقابتها را در نقش مربی بالای سر برد؛ اتفاقی که پیش از این تنها یک بار بین دهه هفتاد و هشتاد میلادی توسط باب پایسلی مربی لیورپول رخ داده بود.
اتلتیکو به این ترتیب تنها به قهرمانی در رقابتهای لالیگا و سپری کردن یک فصل خیره کننده قناعت کرد. این تیم پیشتر بارسلونا را در راه رقابت برای لیگ متوقف کرده بود، ولی نتوانست با پیروزی برابر رئال به یک پیروزی تاریخی دست یابد. شاید چنین اتفاقی یک انقلاب بزرگ در فوتبال اسپانیا و حتی جهان به نظر می رسید، یا شاید اتلتیکو برای انجام این کار هنوز تیم کوچکی است.
فینال لیسبون باورنکردنی بود. اتلتیکو برای 93 دقیقه به خاطر اشتباه غیرقابل باور کاسیاس دلش را به فتح این جام خوش کرد، ولی این کاسیاس بود که بعد از 120 دقیقه جام قهرمانی لیگ قهرمانان را برای اولین بار بالای سر برد. گل تساوی سرخیو راموس در وقت های اضافی اتلتیکو را به خاک نشاند ولی تیم سیمئونه را نمی توان بابت این باخت سرزنش کرد. اگرچه قرار دادن دیه گو در ترکیب اصلی و بیرون کشاندن او بعد از هشت دقیقه از شروع بازی، شاید بزرگ ترین اشتباه مربی آرژانتینی دراین بازی بود. شاید اگر او یک تعویض دیگر در دقایق آخر در اختیار داشت، می توانست یک نیروی تازه نفس تر در لحظاتی که رئال برای گلزنی خودش را به آب و آتش می زد، در زمین داشته باشد، ولی افسوس ها بی فایده هستند.
درفوتبال خیلی اوقات یک دقیقه بیشتر یا کمتر در شکست یا پیروزی تیم ها تاثیر دارد. درحالیکه اتلتیکو بعد از 90 دقیقه تاریخ سازی کرده بود، نیم دقیقه بعد، تاریخ به شکلی دیگر تغییر کرد. بعد از 90 دقیقه جام از آن اتلتیکو بود. تیمی که هرسال در بازار نقل وانتقالات به طور کامل دگرگون می شود، از پنج سال پیش فوتبالی زیبا ارایه کرده که با پیروزی های مهم در اسپانیا و اروپا همراه بوده اند. اما بعد از 120 دقیقه فوتبال کهکشانی رئال که بیش از هر تیم دیگری در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرده، پیروزی بود؛ تیمی فوق العاده ثروتمند و صاحب قدرت. کارلو آنچلوتی ایتالیایی دهمین جام قهرمانی را برای این تیم به ارمغان آورد. اتفاقی که رئال امیدوار بود با ژوزه مورینیو طی سه سال حضور مرد پرتغالی در اسپانیا به آن دست یابد.
اما آنچلوتی که شخصیت بزرگی دارد و در حفظ خونسردی و کنترل اعصابش یک نابغه به نظر می رسد، در لیسبون تاریخ ساز شد. او تقریباً در هر تیمی که مربیگری کرده موفق بوده است؛ در میلان، چلسی، پاری سن ژرمن و حالا رئال مادرید. او مرد باشگاههای بزرگ اروپایی است و در واقع فابیو کاپلو فوتبال مدرن جهان نامیده می شود. اگرچه افتخارات او در عرصه مربیگری از دون فابیو بیشتر هستند. در ایتالیا ارزشی برای او قایل نیستند و حتی با وجود اینکه دو بار میلان را فاتح چمپیونزلیگ کرد، دوران او را تمام شده دانستند، ولی آنچلوتی با الهام گیری از سبک فوتبال اساتیدی همچون لیدهولم، ساکی و کاپلو، فوتبال مدرن و موفقی را ارایه می دهد. بازیکنان رئال حتی در لحظه کنفرانس خبری آنچلوتی هم دور او حلقه زدند و از زحماتش قدردانی کردند. در این پیروزی مهم برای رئال، ارزش کار او بیشتر نمایان می شود؛ البته اگر ضربه سر سرخیو راموس نبود و اتلتیکو دو دقیقه بیشتر تحمل کرده بود، الان قصه دیگری از فینال چمپیونزلیگ روایت می شد.